Uwielbiana w Rosji, ceniona we Włoszech, Japonii czy Stanach Zjednoczonych. W Polsce przypomniał o niej popularny serial „Anna German”. Gwiazda piosenki, której imieniem nazwano asteroidę – Annagerman krąży wokół Słońca gdzieś miedzy Marsem a Jowiszem... Dziś mija 86. rocznica urodzin artystki. Przypominamy jej niezwykłą historię. Rafał Królikowski o bracie, Pawle Królikowskim: „Byłem zapatrzony w niego. Stanowił mój wzór” Bolesne dzieciństwo Anny German Przodkowie jej ojca pochodzili z Niemiec. Holenderskich przodków matki, Irmy German, sprowadziła do Rosji caryca Katarzyna II. Anna Wiktoria German urodziła się w Urgenczu 14 lutego 1936 roku. Gdy miała roczek, prawie umarł na paratyfus. Lekarz wyleczył ją naparem z granatowca. Gdy miała dwa lata NKWD aresztowało i zabiło jej ojca. Eugeniusza Germana. Powód? Bo pochodził z Polski! Gdy miała cztery lata, na szkarlatynę zmarł jej brat. Z matką i babcią trafiła na zesłanie, mieszkały w ziemiance, nie miały co jeść, poznały co to chłód i bieda. Po drugiej wojnie światowej, gdy Anna miała 10 lat, udało im się wyrwać z komunistycznego kraju. Jako żona Polaka, Irma German mogła wyjechać do Polski. Ania, jej mama i babcia zamieszkały we Wrocławiu. Dzieciństwo Anny German w Polsce Ania szybko nauczyła się polskiego. W starym domu z XIX w. przy ul. Trzebnickiej, gdzie mieszkały, sąsiedzi czasem zbierali się na niedzielne obiady. Po jedzeniu śpiewali. Ania milczała, myślała, że będzie przeszkadzać swoim głosem. Mama dużo pracowała, była nauczycielką. Anię wychowała babcia, bardzo ważna dla niej osobą. Babcia była adwentystką, dużo się modliła, opiekowała się gromadą dzieci i starszymi ludźmi. Zobacz też: Na scenie była gwiazdą, a prywatnie? Historia Anny German oczami najbliższych. Wypadek samochodowy na zawsze odmienił jej życie... „Bardzo kocham moją babcię, która mnie wychowała i pozwoliła odziedziczyć po sobie usposobienie”, powiedziała Anna w filmie biograficznym. Jak babcia była skromna, pracowita i uduchowiona. Chciała być artystką, złożyła papiery do wrocławskiej Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych. Wtedy mama zapytała: „Czy wiesz, Aniu, co to takiego bieda?”. Nie wierzyła, że z malowania obrazów da się wyżyć. Ania skryła swoje marzenia i zdała na geologię. Zrobiła dyplom, ale artystka w niej i tak wygrała! Fot. Ribakov / SPUTNIK/EAST NEWS Początek kariery Anny German Wystrzeliła w górę. Stała się piękną, posągową blondynką. Ubierała się z klasą, trochę staroświecko, z rosyjska. Lubiła kwietne sukienki, wcięte płaszcze, chusty zawinięte wokół głowy. Głos miała, jak srebrne dzwonki. Chciała śpiewać. Koleżanka namówiła ją, żeby poszła do Estrady Wrocławskiej, ówczesnej agencji artystycznej. Przesłuchał ją reżyser Szymon Szurmiej. Na początku był sceptyczny. Ale szybko uległ czarowi jej głosu. „Przyjmujemy panią”, zdecydował. Autorka książki „Anna German. Tańcząca Eurydyka”, Mariola Pryzwan, pisze, że German na początek dostawała sto złotych za koncert. Ale dawała ich w miesiącu czterdzieści! Matką z babcią były zachwycone. Cztery tysiące miesięcznie to dwa razy więcej niż zarobki geologa na stażu. Ale czy to znaczy, że nie obroni dyplomu?, zaniepokoiła się mama. Anna zapewniła, że na pewno skończy studia. Była odpowiedzialna. Jednak muzyka pochłonęła ją całkowicie. Jeździła z zespołem po małych miejscowościach, dawali trzy występy dziennie, mieszkali w nędznych hotelikach. Podobało jej się takie tułacze życie. Światowa kariera Anny German Mówiono o niej „Najlepszy głos pokolenia”, poeta Jerzy Ficowski uważał, że zamiast duszy miała muzykę. „Całe życie byłam jej fanką”, stwierdziła kategorycznie Irena Santor. Kompozytorka Katarzyna Gartner napisała dla German „Eurydki tańczące” i obie na tej piosence wystrzeliły w górę. Anna wygrała festiwale w Sopocie i Opolu. „Pani Irmo”, krzyczano do jej matki na wrocławskim podwórku. „Niech pani włączy radio, Anna śpiewa!”. Stała się w Polsce gwiazdą. Zaczęła koncertować w Europie i Ameryce. W 1966 roku wystąpiła na scenie paryskiej Olimpii. Rok później, jako pierwsza i jedyna w historii polska artystka zaśpiewała na XVII Festiwalu w San Remo. W tamtym czasie też poznała swojego męża, Zbigniewa Tucholskiego. Zobacz: Anna German była boginią, Rosjanie nazwali jej imieniem jedną z asteroid. Wypadek wszystko zmienił. Lekarze nie dawali jej szans na powrót na scenę i normalne życie Samotne życie Anny German Była kobieca i atrakcyjna. Ale samotna. Ciężkie dzieciństwo odcisnęło na niej piętno. Wysoki wzrost dołożył swoje. Miała kompleksy, nie potrafiła otworzyć się przed mężczyzną. Bała się, że już zawsze przyjdzie jej żyć z mamą i babcią. Aż spotkała młodego inżyniera z Warszawy, Zbyszka Siedziała na basenie we Wrocławiu, czytała książkę. Podszedł, poprosił, żeby zwróciła uwagę na jego rzeczy, gdy będzie się kąpał. „Zobaczyłem dziewczynę w czerwonej spódnicy”, wspomniał w filmie biograficznym. „Wszystko, co dobre w człowieku, było w niej”. Wysłała mu kartkę pocztową, zapraszając na koncert do Rzeszowa. Pojechał, czekał z kwiatami. Gdy odwiedził ją we Wrocławiu, zaprosiła na babcine pierogi. „Czy zostaniesz moją żoną?”, zapytał. Szklanka z herbatą wypadła jej z dłoni. Ale nie zgodziła się od razu. Chciała, żeby poznali się lepiej. Więc Zbyszek w dzień pracował w Warszawie, a nocą jechał tam, gdzie występowała Anna. Stał się jej cieniem. Aniołem Stróżem. „Nikt nigdy tak nie śpiewał i nie może śpiewać”, pomyślał, gdy pierwszy raz usłyszał głos Anny. „Zrozumiałem, że podobnego do niego nie ma i że trzeba zrobić wszystko, żeby zawsze brzmiał dla ludzi”. Fot. Vladimir Perventsev/SPUTNIK Russia/East News Wypadek Anny German Świat stał przed nią otworem. Podpisała kontrakt z włoską włoską firmą fonograficzną „Company Discografica Italiana”. Włoski menadżer, Pietro Cariaggi wyłożył pół miliona lirów na jej występ na festiwalu w San Remo. Kreowano ją na gwiazdę. Wywiady, pokazy mody, recital we włoskiej telewizji. Ale nie pasowała do tego świata. „Nie jestem w stanie przybrać choćby na krótko maski obcej mi kobiety, tylko na pokaz, na sprzedaż, dla reklamy”, żaliła się w wywiadzie. Jednak płynęła na fali. Miała jechać na festiwal do Rio de Janeiro, do Tokio, Filadelfii i na Majorkę. Los miał inne plany. Gdy w sierpniu 1967 roku wracała z koncertu we Włoszech Autostradą Słońca, jej samochód uległ poważnemu wypadkowi. Dwa tygodnie przeleżała bez przytomności. Połamana nie mogła się ruszyć, nie mogła chodzić. Przez pół roku uciskał ją gorset z gipsu, oddychała z trudem. Na własne życzenie wypisano ją z włoskiego szpitala, trafiła do kliniki w Konstancinie. Wiodła smutne życie uwięzionej osoby. „Ze swojego łóżka widziałam tylko ścianę i drzewo. Całymi godzinami patrzyłam w okno, czekając czy nie pojawi się ptaszek na gałęzi”, wspominała te gorzkie chwile. Zbyszek skonstruował dla niej specjalny wyciąg, ciężko ćwiczyła, żeby odzyskać sprawność. Gdy leżała na wyciągu, Zbyszek powtórnie się oświadczył. Tym razem powiedziała „tak”. Bolesny powrót do żywych Trzy lata zajął jej powrót do zdrowia. Mięśnie przepony miała zwiotczałe, bała się, że nigdy nie wróci do śpiewania. Za pieniądze z odszkodowania kupiła małe mieszkanie na peryferiach stolicy. Jej pierwszy własny kąt. Nocą wychodziła z niego i o lasce, lub wsparta na ramieniu Zbyszka wędrowała po ulicach. Powoli odzyskiwała sprawność. Miał dużo czasu na rozmyślania. Coś się w niej przemieniło. Zaczęła komponować własne piosenki. Jedną z nich była „Człowieczy los” do słów Aliny Nowak. „Człowieczy los nie jest bajką ani snem”, śpiewała. Nie znała nut, więc swoje melodie nagrywała na magnetofon. Gdy wróciła do sił, nagrała w studiu autorska płytę zatytułowaną „Człowieczy los”. I odniosła wielki sukces, dostała „złotą płytę”. Polacy pokochali jej mądre i dające nadzieję piosenki, jej zaczarowany głos. Na scenę wróciła w 1970 roku. Jedenaście koncertów w Teatrze Wielkim wykupiono do ostatniego miejsca. Dwa lata później pobrali się ze Zbigniewem Tucholskim. 27 listopada 1975 urodziła syna, Zbigniewa juniora. Zobacz: Syn Anny German nie poszedł w jej ślady. Czym się zajmuje? Pokłoń się Rosji, powiedziała babka Anny German W Rosji i na Ukrainie do dziś mówią o niej „nasza Anuszka”. Ma tam miliony wielbicieli. O Uzbeskistanie mówiła „moja druga ojczyzna”. Gdy pierwszy raz pojechała śpiewać w Moskwie, babcia poprosiła: „Pokłoń się rodzinnemu krajowi”. German bardzo przeżywała powrót do kraju, w którym tyle wycierpiała jako dziecko. Ale tym razem Rosja (ówcześnie Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich) przyjęła ją z otwartymi rękami. Pierwsze wykonanie „Tańczących Eurydyk” spotkało się z burzą oklasków. Potem German nagrała wiele rosyjskich piosenek, bliska jej była melodyka i słowiańska romantyczność. Nigdzie na świecie publiczność nie słuchała jej z taką nabożną czcią. Koncertowała w salach na sześć tysięcy widzów. Gdy na kazachskim stepie zaśpiewała dla pasterzy, poczuła że słuchają ją nawet zwierzęta – krowy i owce, których olbrzymie stada pasły się w pobliżu. Dużo koncertowała, nie potrafiła odmawiać. Podpisywała kontrakt na jeden koncert, a kazano jej śpiewać trzy. Wysiłek wyniszczał ją. W połowie lat siedemdziesiątych... wykryto u niej raka. Anna German zmienia wyznanie Gdy pobrali się ze Zbyszkiem, wszystko układało się dobrze. Kupiła i wyremontowała dom, miała koncerty, syna. Spełniała się w śpiewaniu. Z mężem pasowali do siebie, oboje powolni i małomówni, stanowili idealną parę. Gdy nagrywała, czekał godzinami w studiu, był w nią wpatrzony. Choroba zburzyła ten ład. Musiała odwołać koncerty w jednej z republik środkowoazjatyckich. Ból był zbyt wielki. Jednak przez wiele lat udawało się jej powstrzymywać atak nowotworu. Poddała się dopiero w 1980 roku. Zaatakował ją mięsak kości. Nawrót choroby przykuł ją do łóżka. Wtedy wróciła do wiary babci. „Przychodzili do nas księża”, wspominał tamten czas jej mąż. „Mówili – weźcie ślub, ochrzcijcie dziecko. Byłem katolikiem, więc zrobiliśmy tak”. Lecz w Annie tkwił niepokój. Któregoś dnia, gdy już nie opuszczała łóżka, poprosiła męża: „Przynieś mi biblię babci”. Przed dwa tygodnie czytała, rozmyślała, modliła się. Potem powiedziała: „Dostałam od Boga znak. Zaproś pastora kościoła Adwentystów. Chcę się ochrzcić”. Przyjęła chrzest późną wiosną 1982 roku w Kościele Adwentystów Dnia Siódmego. „Była taka szczęśliwa”, wspominał mąż. „Obiecała, że gdy wyzdrowieje, będzie śpiewać w kościele”. Na magnetofonie zostawiła wiele nagrań psalmów i tekstów biblijnych z własnymi melodiami. Przed śmiercią w jej sercu zamieszkał Bóg. Odeszła 25 sierpnia 1982 roku. Nad jej grobem na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym „Ojcze nasz” zmówił ksiądz Jan Twardowski. Życie po życiu Anny German Pozostała w pamięci i nagraniach. W Rosji do dziś działa Międzynarodowy Klub Wielbicieli Anny German. W Moskwie doczekała się złotej gwiazdy w chodniku przed salą koncertową Rosja. W Polsce wiele ulic nazwano jej imieniem. Serial „Anna German” bił w Polsce rekordy popularności. Odświeżył pamięć o niej i niezwykły talent. Talent, który jak meteor przemknął po naszym niebie. Poeta Jerzy Ficowski tak ją określił w książce „Anna German. Tańczące Eurydyki”: „Była dużym dzieckiem. Niezwykle dobra, szlachetna, życzliwa ludziom i światu, a jednocześnie dziecięco bezbronna. Nie miała w sobie nic z agresji. Była jakby wygnańcem z chórów anielskich skazanym na trudny „człowieczy los”. Fot. EAST NEWS
May 7, 2016 - This Pin was discovered by Monika Witkowska. Discover (and save!) your own Pins on Pinterest
Dramatyczne dzieciństwo, wypadek, wreszcie rak. A jednak wciąż śpiewała: Uśmiechaj się Piękna, choć z kompleksami. Delikatna i skromna, ale z niezwykłą siłą woli. Odnosząca wielkie sukcesy i borykająca się z jeszcze większymi dramatami. Anna German: bohaterka, której losy niespodziewanie wciągnęły miliony Polaków. Człowieczy los nie jest bajką ani snem Do niedawna Anna German była w Polsce niemal zapomniana. 30 lat po jej śmierci nieliczni wielbiciele sięgali wprawdzie chętnie po płyty z jej piosenkami, gromadzili się na festiwalach i prowadzili poświęcone jej strony internetowe, jednak młodzi ludzie często nie znali nawet jej nazwiska. Nic dziwnego, że propozycja wyemitowania serialu o piosenkarce nie spotkała się z entuzjazmem. Kogo może zainteresować rosyjska produkcja o kobiecie, której w powszechnej świadomości po prostu nie ma? Sukces serialu zaskoczył wszystkich. W piątkowe wieczory przed telewizorem zasiadało średnio 6,27 mln widzów – więcej niż oglądało kolejny sezon „Rancza” i mniej jedynie od „M jak miłość”. Czwarty, najpopularniejszy odcinek, wyemitowany 15 marca zobaczyło 6,79 mln osób. TVP zarobiła na reklamach 7,64 mln zł brutto. Po odliczeniu rabatów i upustów – ok. 3,2 mln zł. A to dopiero początek. Nagle okazało się, że z tygodnia na tydzień cała Polska zaczęła słuchać Anny German. Pod klipami z jej piosenkami na YouTube codziennie dochodzą nowe komentarze: „Śliczna, delikatna kobieta”, „Czuję dreszcze, gdy ją słyszę”, „Żaden dzisiejszy hit nie dorównuje tym piosenkom!”. Na listy przebojów wróciły „Tańczące Eurydyki” i „Człowieczy los”, a wznowienia płyt rozchodzą się jak świeże bułeczki. Oczywiście machina sprzedaży ruszyła z impetem, by z historii „Białego Anioła” wycisnąć jak najwięcej. Wśród bestsellerów płytowych od kilku tygodni królują kolejne płyty German: składanka „40 piosenek”, śpiewany po rosyjsku dwupłytowy album „Nadieżda” i wznowiona po prawie 14 latach składanka „Złote przeboje. Bal u Posejdona”. Z mody na German korzystają nie tylko wytwórnie muzyczne, ale i wydawcy prasy z każdej półki: zarówno „Gazeta Wyborcza”, jak i „Super Express” dodawały do kwietniowych numerów albumy z jej piosenkami, a „Fakt” – biografię. Kupony od popularności serialu odcina też odtwórczyni głównej roli, Joanna Moro, która planuje nagranie własnej płyty z piosenkami artystki. – Trudno jednoznacznie powiedzieć, dlaczego nagle serial, a za jego sprawą – bohaterka, zyskał popularność. Poza tym, że German była dobrą piosenkarką, film pokazuje jej nieposzlakowany charakter, mamy do czynienia wręcz z kobietą-aniołem – tłumaczy prof. Waldemar Kuligowski, kulturoznawca z UAM. – Do tego dochodzą dramatyczne losy, które zawsze sprzyjają tego typu idealizacji. Ale dzisiejsza popularność German to też element nostalgii za czasami, które minęły, swego rodzaju tęsknota za PRL i jej gwiazdami. Dziś życie gwiazd jest śledzone, jest publiczne, wtedy miały one swój prywatny świat, a ich losy były nieznane. Serial pozwolił wniknąć w prywatność bohaterki. Nic dziwnego, że Anną zajęły się dziś także media… plotkarskie. Nieżyjąca od lat kobieta stała się pożywką dla kolorowych magazynów i odpowiadających im serwisów internetowych. I choć życie piosenkarki nie należało do skandalizujących, tabloidy zdołały przynajmniej wyciągnąć na światło dzienne jej kompleksy (związane głównie z bardzo, jak na ówczesne czasy, wysokim wzrostem), historie z życia prywatnego, dobijają się po wywiady do jej męża i syna lub przynajmniej do znajomych, którzy mieli okazję choć kilka razy porozmawiać z bohaterką. To wszystko sprawiło, że German stała się współczesnym słuchaczkom jeszcze bliższa, już nie tylko jako bohaterka serialu, ale bliska ich doświadczeniom prawdziwa kobieta. Człowieczy los jest zwyczajnym, szarym dniem Dramatycznych losów Anny nie znało wcześniej nawet wielu jej najwierniejszych wielbicieli. Wprawdzie o jej wypadku było w Polsce głośno, wiadomo było też powszechnie, dlaczego przedwcześnie odeszła, jednak szczegóły jej historii pozostawały ukryte. Czas, kiedy paparazzi śledzą każdy krok gwiazd, a one same dzielą się szeroko informacjami o tym, jak żyją, z kim, dlaczego i od kiedy, miały dopiero nadejść. Serial pokazał bohaterkę nie tylko idealną, ale przede wszystkim bliską odbiorcom. Zamiast wznosić się ponad zwykłych śmiertelników, German, zarówno jako początkująca artystka, jak i międzynarodowej sławy pieśniarka, pozostaje zwykłą, skromną kobietą: córką, żoną, matką. I jak zwykła kobieta musi borykać się z ogromnym cierpieniem. Trudno powiedzieć jednoznacznie, na ile serial idealizuje bohaterkę. Jej przyjaciele i bliscy potwierdzają niezwykłą dobroć, cierpliwość i wrażliwość Anny. Także w nielicznych ocalałych wywiadach German wydaje się osobą aż do przesady skromną i unikającą wszelkiej egzaltacji. Tak jakby schodząc ze sceny, zostawiała za sobą cały splendor show-biznesu i przeobrażała się w bliską słuchaczkom matkę Polkę. Unikała barwnego przecież i wówczas życia artystycznego, uciekając po koncertach do pokoju hotelowego lub w zacisze własnego mieszkania. Mężowi, inżynierowi, gotowała obiady i dbała o jego garderobę. – Nie wpuszczam męża do kuchni – tłumaczyła stanowczo w wywiadzie dla rosyjskiej telewizji, oprowadzając widzów po swoim skromnym mieszkaniu. – Nie dlatego, że jest niewielka – sześć metrów kwadratowych – i byłoby nam ciasno, ale po prostu kuchnia to nie miejsce dla mężczyzny. Jedno jest pewne: Anna już od początku borykała się z niewiarygodnymi przeciwnościami losu. Jako dziecko przeżyła wraz z matką tułaczkę po ZSRR – Irma German z uporem szukała męża, w 1937 r. aresztowanego przez NKWD. Mała Ania cierpiała nieraz głód, wreszcie zachorowała na szkarlatynę i wraz z bratem trafiła do szpitala. Młodszy od Ani o rok Fryderyk zmarł w Taszkiencie, w czasie gdy Irma pracowała w pobliskich Osinkach (inaczej niż w serialu, w rzeczywistości Irma nie była przy śmierci synka). Dopiero po 20 latach rodzina dowiedziała się całej prawdy o śmierci Eugeniusza, rozstrzelanego w 1938 r. W 1942 r. Irma ponownie wyszła za mąż – za Polaka, Hermana Bernera, który rok później zginął pod Lenino. Ślub pozwolił kobiecie na wyrobienie polskich dokumentów, dzięki czemu wraz z matką i małą Anią osiedliła się po wojnie najpierw w Nowej Rudzie, a następnie we Wrocławiu. Tu właśnie Anna skończyła studia. Choć śpiewała od dziecka, nie zdecydowała się na uczelnię artystyczną, ale na… geologię, aby mieć, jak twierdziła, „konkretny zawód”. W owym „konkretnym zawodzie” nigdy zresztą nie pracowała. Jeszcze na uczelni występowała w teatrze studenckim Kalambur, a zaraz po zdobyciu tytułu magistra zdała też egzamin przed Komisją Weryfikacyjną Ministerstwa Kultury i Sztuki, by zdobyć uprawnienia estradowe – talent talentem, ale umiejętność śpiewu musiała zostać oficjalnie potwierdzona. Sama Anna zaznaczała zresztą, że „legalnie śpiewa od 1962 r.”. Już wkrótce miał się rozpocząć dla Anny złoty czas. Najpierw występowała z Estradą Rzeszowską i Wrocławską. Ale to festiwale przyniosły jej uznanie w całym kraju. Najpierw Sopot, później Opole kazały Polsce zachwycić się wysoką, charakterystyczną dziewczyną o wschodnich korzeniach. – Miała wyjątkową, łatwo rozpoznawalną barwę głosu, a do tego urodę, która także zwracała uwagę – wspomina Sławomir Pietras, były dyrektor teatrów operowych w Warszawie i w Poznaniu. – Spotkały się u niej wszystkie elementy potrzebne, by zrobić karierę: głos, wygląd, ale też dobrze dobrany repertuar. Piosenki liryczne, niewykazujące niestosownej w tym przypadku awangardy, ale przede wszystkim melodyjne i eksponujące urodę jej głosu. To była wyjątkowa osoba, nieporównywalna z żadną inną w historii powojennej piosenki. Mało interesuję się sztuką piosenkarską, ale mam duże wyczucie na urodę głosu i zawsze w latach jej kariery i potem stawiałem ją w czołówce polskich artystów. Człowieczy los niesie z sobą żal i łzy Szybko okazało się, że German zdobywa wielbicieli nie tylko w Polsce, ale i za granicą. Być może pomogło jej to, że od dziecka na co dzień miała do czynienia z osobami pochodzącymi z różnych kultur. Jej ojciec, niemieckiego pochodzenia, urodził się w rosyjskiej wówczas Łodzi, matka pochodziła z holenderskiej rodziny. Sama Anna urodziła się w Uzbekistanie, a od czasu osiedlenia się w Polsce to ją wybrała sobie na nową ojczyznę. Skomplikowane, wielonarodowościowe pochodzenie dało jej duże zdolności lingwistyczne – śpiewała w siedmiu językach – i umiejętność zjednywania sobie słuchaczy wszędzie, gdziekolwiek się pojawiła. Zaczęły się wyjazdy za granicę – natychmiast pokochano ją zwłaszcza w ZSRR, ale wyjeżdżała też do NRD, Wielkiej Brytanii, USA i Francji. Wreszcie podpisała kontrakt z włoską wytwórnią Company Discografica Italiana i rozpoczęła tournée po Włoszech… Niestety, nie dane jej było cieszyć się popularnością. Sierpniową nocą 1967 r., gdy wracała do Mediolanu z koncertu w Forli koło Ravenny, uległa strasznemu wypadkowi, który na długo przerwał jej karierę. Prowadzący samochód młody kierownik muzyczny CDI, Renato Serio, dla którego była to już druga nieprzespana noc, stracił nagle panowanie nad kierownicą i z ogromną prędkością wjechał w barierkę na poboczu. Pogotowie najpierw zabrało jedynie kierowcę – Anna wypadła z wozu i przez kilka godzin, niezauważona, oczekiwała na pomoc. Piosenkarka przez tydzień pozostawała w śpiączce. Jak się okazało, miała 49 złamań kości, straciła też dużo krwi. Na początku lekarze nie dawali jej szansy nie tylko na powrót do śpiewania, ale nawet na samodzielne poruszanie. „Moja sytuacja była rozpaczliwa – i z fizycznej, i z psychicznej strony. Długo nie odzyskiwałam przytomności, nie mogłam mówić. Pięć miesięcy byłam w gipsie po szyję, kolejne pięć – unieruchomiona już bez gipsu… Trzy włoskie i trzy polskie szpitale starały się przywrócić mnie życiu. Nie było wiadomo, czy kości się zrosną, czy będę mogła chodzić”, wspominała później w wywiadzie dla radzieckiej prasy. Musiała walczyć zarówno z ograniczeniami ciała, jak i z ogarniającą ją depresją. Bolesna rehabilitacja trwała trzy lata, a Anna nigdy nie wróciła do pełnej sprawności. Już zawsze chodziła w specjalnym obuwiu, które umożliwiało jej normalne chodzenie, a pogruchotana noga wyraźnie różniła się od zdrowej. Nie powstrzymało jej to jednak od powrotu do śpiewania. Z ogromną determinacją pracowała nad powrotem do zdrowia. Na każdym kroku wspierali ją narzeczony Zbigniew Tucholski i matka, nieco zaborcza i niechętnie patrząca na wiernego adoratora. Wreszcie, w grudniu 1969 r. Anna pojawia się w „Tele-Echu”, a później w telewizyjnej „Muzyce lekkiej, łatwej i przyjemnej”. Powraca na scenę ze skomponowaną w czasie rekonwalescencji piosenką „Człowieczy los”, w której z ogromnym optymizmem przekonuje, że warto walczyć o szczęście i stawiać czoło przeciwnościom. Odnosi ogromny sukces. Anna nigdy nie daje po sobie poznać bólu, jaki wciąż sprawia jej każdy krok. Niepełnosprawność tuszuje ubiorem i odpowiednim oświetleniem sceny. „Powrót na estradę był dla mnie podwójnym wyzwaniem – fizycznym i moralnym. Po tym, co przeżyłam, gdy najdrobniejszy ruch powodował ból, trzeba było wyglądać na zupełnie zdrową, żeby publiczność nie myślała, że liczę na jej pobłażliwość”, wspomina po latach. Pomimo to można los zmienić w dobry lub zły Powoli Anna zaczyna układać sobie także życie osobiste. Po 13 latach znajomości wychodzi za Zbigniewa i stara się stworzyć mu zwykły, ciepły dom. I choć po ślubie wciąż jest skupiona przede wszystkim na śpiewaniu, nie opuszcza jej także myśl o dziecku. „Powiedz mi, jak to jest – jaka jest ta miłość…? – pytałam czasem moje koleżanki, które miały dzieci. Odpowiedzią był uśmiech i słowa: Tego się nie da powiedzieć, to trzeba samej przeżyć”, tłumaczy później. A ona, wbrew przeciwnościom, zawsze do tego przeżycia tęskniła. Choć macierzyństwo mogło okazać się dla niej niebezpieczne, nie chciała z niego rezygnować. Dziś urodzenie pierwszego dziecka w wieku 39 lat nie jest niczym niezwykłym, ale w latach 70. pierworódka przed czterdziestką była ewenementem. Ciążę odradzali jej lekarze, pełen wątpliwości był także mąż. Ona jednak nie zrezygnowała z macierzyństwa nawet wtedy, gdy zaczęła odczuwać bóle nóg, które już wkrótce zostały zdiagnozowane jako nowotwór kości. Leczenie pomogło, ale cień choroby pozostał nad nią do końca. I choć lekarze nakłaniali ją, by się oszczędzała, jeszcze w ciąży pojechała na tournée po ZSRR. „Ono lubi, kiedy śpiewam”, tłumaczyła bliskim. Do Polski wróciła we wrześniu, a w listopadzie 1975 r. urodziła chłopca, Zbyszka juniora. I choć nadal była bardzo popularna, na pewien czas wybrała los matki Polki. Dla macierzyństwa niemal całkowicie wycofała się z życia publicznego. Synek przez kolejny rok był jej całym światem. „Z każdym nowym dniem – mój synku/ większy stajesz się – mój synku/ niby liść na wiosnę szybko mi urośniesz/ i piosenek już nie będziesz chciał”, śpiewała mu piosenkę, która czekała na niego przez 10 lat… Anna żyła intensywnie, szybko, jakby chciała w pełni czerpać z czasu, który jej pozostał. Wszystkiemu, co robiła, poświęcała się z pełnym zaangażowaniem. Równie mocno przeżywała każdą nową piosenkę, jak każdą nowo nabytą umiejętność synka, którym w czasie jej nieobecności opiekowali się mąż wraz z Irmą. Niestety, choroba nie odpuszczała. Dolegliwości wróciły i pomiędzy koncertami w Azji piosenkarka dowiedziała się, że rak zaatakował ponownie. Od czasu włoskiego wypadku niechętna szpitalom Anna unikała nawet rozmów o chorobie. Nie rezygnowała ze śpiewania, jednak w czasie torunée po Australii w 1980 r. niezłomna dotąd piosenkarka zrozumiała, że nie ma już sił, by występować przed publicznością. Po październikowym koncercie w Melbourne wróciła do domu. Od tej pory śpiewała już tylko dla bliskich, poświęciła się też twórczości religijnej (przyjęła chrzest w obrządku Adwentystów Dnia Siódmego), a ostatnie melodie nagrywała na domowym magnetofonie. Zmarła w sierpniu 1982 r., w wieku 46 lat. Przez kolejne lata jej płyty w większości polskich domów pokrył kurz. Przyszedł czas na nowych wykonawców, nową muzykę. Zwłaszcza po transformacji, kiedy nagle to, co kojarzyło się ze Wschodem, stało się niewygodne, nieco wstydliwe i nienowoczesne. Polska na trzy dekady zapomniała o Tańczącej Eurydyce. Inaczej w ZSRR. Tam „nasza Annuszka” nie przestała zajmować poczesnego miejsca w masowej pamięci. Tam wciąż obchodzi się rocznice jej urodzin i śmierci. Rosjanie, którzy do dziś uważają ją za swoją piosenkarkę, jako jedyną cudzoziemkę upamiętnili ją gwiazdą przed hotelem Rossija w Moskwie. I choć sama Anna czuła się Polką – odmówiła Breżniewowi przyjęcia radzieckiego obywatelstwa – jej rosyjscy słuchacze wiedzą swoje. Słowiańska dusza Anny należy do nich. Uśmiechaj się, do każdej chwili uśmiechaj Zaangażowanie Rosjan w przygotowanie serialu o pieśniarce nie było zatem zaskoczeniem. Jego nagranie kosztowało, jak się szacuje, ok. 10 mln dol. Zdjęcia były kręcone w kilku krajach, z ogromną dbałością o szczegóły scenografii. Bohaterowie mówią w kilku językach (co wcale nie jest oczywiste – przypomnijmy sobie choćby „Pianistę”, gdzie wprawdzie Niemcy mówili po niemiecku, ale już Polacy, oczywiście, po… angielsku). Zaskoczeniem nie był też sukces, jaki „Historia Białego Anioła” odniosła na wschodzie. Serial o „Annuszce” w Rosji obejrzały 22 mln osób. W Polsce jednak spodziewano się stosunkowo niewielkiej widowni. Nikt nie oczekiwał, że produkcja wywoła lawinę zainteresowania zapomnianą piosenkarką. Nikt też jednoznacznie nie potrafi odpowiedzieć na pytanie, co właściwie się stało, że sukces jednak przyszedł. Niemal każdy spytany specjalista ma własną teorię, która tłumaczy, dlaczego nagle Anną German zainteresowały się miliony Polaków. – Anna German jest uosobieniem piosenki lirycznej – tłumaczy Wacław Panek, muzykolog, krytyk muzyczny. – A nam dziś, przy natłoku ostrych, zrytmizowanych, agresywnych dźwięków, bardzo brakuje takiej muzyki. Zapotrzebowanie na liryczne, spokojne piosenki wyraża nie tylko starsze i średnie pokolenie, ale też młodzież, dlatego serial trafił na bardzo podatny grunt. Stał się pretekstem, aby sięgnąć po tę muzykę, kamyczkiem, który wywołał lawinę. Z opinią o braku piosenki lirycznej nie może zgodzić się Andrzej Stagraczyński, były basista Starego Dobrego Małżeństwa, aktualnie muzyk zespołu U Studni. – Kiedyś tego typu muzyki faktycznie było w mediach więcej, więcej osób chodziło na koncerty i kupowało płyty, a piosenka poetycka była lepiej widoczna. To jednak nie znaczy, że dziś jej nie ma. Istnieje w mniejszym obiegu, często w małych salach, nie w głównych stacjach radiowych – ale wciąż jest. Anna German to wybitna postać, ale przez lata była w Polsce zapomniana. I w tym zapomnieniu pewnie by została, gdyby nie serial, który, przyznajmy, jest dobrze zrobiony. Wróciły wspomnienia osób, które słuchały tej muzyki w latach swojej młodości. W ludziach istnieje wciąż duża potrzeba wrażliwości, ale często trzeba im podać tę możliwość niemal na talerzu. Nie chce im się szukać, szperać, czekają na to, co dostają gotowe. Może akurat Anna German stała się tym właściwym, gotowym rozwiązaniem. Nie wszyscy wierzą jednak, że fenomen Anny German przełoży się na trwałe zainteresowanie jej osobą i reprezentowanym przez nią gatunkiem. – Nie mam wątpliwości, że ta fascynacja nie potrwa długo, muzyka Anny German nie ma potencjału, by zawładnąć umysłami i duszami dzisiejszych słuchaczy – twierdzi dr Waldemar Kuligowski. – Ta muzyka przebrzmiała i dziś się nie broni. Być może sytuację zmienią nowe interpretacje dzisiejszych wykonawców, ale wykonania sprzed 30-50 lat należą już do innej epoki. Patyna na nich jest zbyt gruba, żeby mogły dziś stać się częścią popkultury. Jestem przekonany, że za rok będziemy już rozmawiać nie o tym, czym jest fenomen Anny German, a jedynie czym był. Innego zdania jest prof. Wiesław Godzic. – Szum wokół Anny German szybko nie zniknie – twierdzi medioznawca. – Powstaną szkoły i ulice jej imienia, będzie się szerzył kult, który nie jest właściwie kultem jej jako osoby, ale raczej symbolu. Prof. Godzic obecne zainteresowanie historią Anny German tłumaczy właśnie symboliką jej postaci, która staje się uosobieniem przemian w stosunkach polsko-rosyjskich. – Może to ryzykowne zestawienie, ale „Annę German” można porównać do „Czterech pancernych i psa”: to seriale o Rosji i Rosjanach kręcone na różnych etapach historii. Powrót zainteresowania Rosją jest u nas cykliczny. Jako Słowianie kochamy się i rozumiemy, ale też nienawidzimy i oskarżamy. „Czterej pancerni” to serial bardzo miły, ale nieprawdziwy. „Anna German” po latach przekłamań ukazuje nam wzajemne relacje znacznie bardziej realistycznie. Piosenkarka ma idealną biografię, by stać się metaforą ukazującą wzajemne relacje: choć doznała od ZSRR dużo złego, jest zakochana w rosyjskiej kulturze, a mieszkańcy ZSRR są zakochani w niej. To historia sentymentalna, dotyczące nie tyle pojedynczego człowieka, ile właśnie społeczności Polaków i Rosjan. Na dzień szczęśliwy nie czekaj, bo kresu nadejdzie czas, nim uśmiechniesz się chociaż raz Być może coś w tym jest. Na mapie Polski pozostało bowiem jedno miejsce, które o German nie zapomniało nawet na chwilę. To Zielona Góra, gdzie piosenkarka przed laty występowała na Festiwalu Piosenki Radzieckiej. Przez siedem lat, od 2002 do 2008 r. odbywał się tu festiwal „Tańczące Eurydyki”, a po jego zakończeniu co roku organizowane są koncerty poświęcone piosenkarce. Tu wreszcie raz w miesiącu od 11 lat spotyka się Koło Miłośników Anny German. – Odwołujemy się nie tylko do jej repertuaru, ale rozmawiamy także o innych wokalistach i tematach muzycznych – zastrzega Alicja Roszkowska-Cieślińska z Zielonogórskiego Ośrodka Kultury, prowadząca spotkania koła. I zastanawia się, czy trwająca tu nieprzerwanie pamięć o piosenkarce wiąże się ze szczególnym statusem miasta. – Wielu mieszkańców to ludzie ze wschodu, dawni przesiedleńcy lub ich potomkowie. Może to również ma wpływ na niegasnącą tutaj popularność Anny German? Jakakolwiek jest tajemnica sukcesu pięknej piosenkarki, jedno jest pewne: serial pozwolił wielu ludziom odkryć w sobie zapomniane pokłady wrażliwości. Człowieczy los Anny German poruszył nie tylko jej wielbicieli. Śródtytuły pochodzą z piosenki Anny German „Człowieczy los” Podobne wpisy
WikiZero Özgür Ansiklopedi - Wikipedia Okumanın En Kolay Yolu . Człowieczy los – czwarty album studyjny polskiej piosenkarki Anny German wydany w 1970 roku. Album promuje utwór pt. Człowieczy los. Anna German, od 1972 r. Anna Wiktoria German-Tucholska (ur. 14 lutego 1936 r. w Urgenczu w Uzbeckiej SRR (ZSRR), zm. 25 / 26 sierpnia 1982 w Warszawie) – polska piosenkarka i kompozytorka, aktorka, z wykształcenia geolog. Śpiewała w siedmiu językach. Laureatka festiwali w Monte Carlo, Wiesbaden, Bratysławie, San Remo, Neapolu, Viareggio, Cannes, Ostendzie, Sopocie, Opolu, Kołobrzegu, Zielonej Górze. Dwukrotnie uznana za najpopularniejszą polską piosenkarkę wśród Polonii amerykańskiej (1966, 1969). Zdobywczyni złotej płyty za longplay ''Człowieczy los'' (1972 r.). Występowała w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Wielkiej Brytanii, Australii, Francji, Portugalii, Włoszech, na Węgrzech, w Mongolii, NRD, RFN, CSRS oraz ZSRR. Wydała płyty w języku polskim, rosyjskim i włoskim. Ojcem Anny German był Eugen Hörmann (ros. Евгений Герман, pol. Eugeniusz German), księgowy urodzony w Łodzi, z pochodzenia Niemiec, syn ewangelickiego pastora. Mama Anny Irma German, secundo voto Berner z domu Martens (zm. 30 stycznia 2007 r.). Była Rosjanką wywodząca się z holenderskich mennonitów, zamieszkałych w Wielikokniażeskoje na Kubaniu, których do Rosji sprowadziła caryca Katarzyna II. Po wojnie przez wiele lat była wykładowcą języka niemieckiego na Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Babcia Anny German przeniosła się z rodzinnego Kubania do Fergany w Uzbekistanie, jej córka Irma tam poznała swego męża. Uciekając przed NKWD przenieśli się do Urgencza, tam też urodziła się Anna. Potem rodzina przeniosła się do Taszkentu. W 1937 r., gdy Irma była po raz drugi w ciąży mąż został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa i w 1938 r. rozstrzelany. Po aresztowaniu ojca zostały wysiedlone z Fergany i zesłane do Kirgistanu. W 1942 r. Irma wyszła ponownie za mąż za Hermana Bernera. Rok później Herman, jako oficer Ludowego Wojska Polskiego zginął w Bitwie pod Lenino, o czym rodzina dowiedziała się znacznie później. W 1946 r. Irma German, jako żona Polaka, złożyła dokumenty repatriacyjne i razem z córką i matką wyjechały do Polski. Początkowo mieszkały w Nowej Rudzie. W 1949 r. przeprowadziły się do Wrocławia i zamieszkały przy ulicy Trzebnickiej. Uczęszczała do VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Krzywoustego we Wrocławiu, które ukończyła w 1955 r. W styczniu 1962 r. uzyskała tytuł magistra geologii na Uniwersytecie Wrocławskim. Studia ukończyła z wyróżnieniem. Jako piosenkarka debiutowała w 1960 r. we wrocławskim Kalamburze. W 1963 roku wzięła udział w III Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, gdzie zdobyła II nagrodę w dniu polskim za utwór „Tak mi z tym źle”. Natomiast w 1964 r. zdobyła drugą nagrodę na Festiwalu Piosenki w Opolu śpiewając piosenkę „Tańczące Eurydyki”. Następnie zdobyła dwie nagrody za „Tańczące Eurydyki” podczas Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie w 1964 r.: I w dniu polskim i III w dniu międzynarodowym. Podczas III Festiwalu Piosenki w Opolu w 1965 r. zdobyła I nagrodę za piosenkę „Zakwitnę różą”. W tym okresie spotkała przyszłego męża Zbigniewa Tucholskiego. Została także zaproszona przez „Discografica Italiana”, do Włoch. W 1966 r. podpisała trzyletni kontrakt z włoską firmą fonograficzną CDI. W tym samym roku wystąpiła na scenie paryskiej Olimpii. W 1967 r. jako pierwsza i jedyna w historii polska artystka zaśpiewała na XVII Festiwalu w San Remo, a także jako pierwsza cudzoziemka na XV Festiwalu Piosenki Neapolitańskiej. W 1967 r. wracając z koncertu we Włoszech uległa wypadkowi samochodowemu na Autostradzie Słońca. Są jednak źródła, które podają inną wersję "Początkowo Renato jechał drogą publiczną, bo oszczędzał na opłatach autostradowych. W końcu jednak wybrał autostradę. Wbrew jednak temu, co piszą biografowie Anny German, nie słynną Autostradę Słońca, czyli A-1, lecz A-14 z Rimini, która dopiero na północny zachód od Bolonii łączy się z A-1". Powracała do zdrowia przez trzy lata. Podczas rekonwalescencji napisała książkę biograficzną pt. Wróć do Sorrento?, w której wspominała swoją karierę oraz pracę artystyczną we Włoszech. W 1968 r. otrzymała Nagrodę Komitetu ds. Radia i TV za wybitne osiągnięcia w dziedzinie polskiej piosenki popularyzowanej w radiu i telewizji. Na scenę powróciła w 1970 r. Nagrała trzecią płytę po polsku pt. ''Człowieczy los''. W czerwcu 1970 r. pojawiła się ponownie na Festiwalu Piosenki w Opolu. Zdobyła tam nagrodę za piosenkę „Człowieczy los” oraz „Być może”. W 1971 r., także na festiwalu w Opolu, otrzymała nagrodę publiczności za „Cztery karty”. W maju 1971 r. brała udział w gali podczas otwarcia katowickiego Spodka przy 12 tys. publiczności. Również w 1971 r. otrzymała Nagrodę Miasta Warszawy za wybitne osiągnięcia w dziedzinie upowszechniania kultury. 23 marca 1972 r. zawarła związek małżeński ze Zbigniewem Tucholskim. Oboje byli członkami Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. 27 listopada 1975 r. urodził się ich syn Zbigniew. Z powodu macierzyństwa German na rok zawiesiła swoją działalność artystyczną. W 1973 r. na Festiwalu Piosenki w Opolu otrzymała wyróżnienie za piosenkę „Ballada o niebie i ziemi”. W 1974 w związku z jubileuszem Polski Ludowej odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. W 1978 r. na cześć pierwszego Polaka lecącego w kosmos Mirosława Hermaszewskiego nagrała utwór pt. „W wielkiej kosmicznej rodzinie”. Artystka wielokrotnie występowała na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, gdzie w 1979 r. zdobyła Złoty Pierścień za piosenkę „O czym Bałtyk opowiada” i Złoty Kord (honorową nagrodę tygodnika „Żołnierz Polski”) oraz na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze (ostatni raz w 1979 r.). Jej ostatnia polska płyta została zarejestrowana w 1979 r., a ostatnia w języku rosyjskim w 1980 r. W 1980 r. za osiągnięcia artystyczne została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za popularyzację polskiej piosenki w ZSRR otrzymała Honorową Odznakę TPPR (Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej). W połowie lat 70. wykryto u niej chorobę nowotworową (rak skóry i kości). Jesienią 1980 r. po powrocie z koncertów w Australii nastąpił nawrót choroby zdiagnozowanej jako mięsak kości. Będąc w zaawansowanym stadium choroby komponowała psalmy i pieśni poświęcone Bogu. Wykonywane utwory zapisywała na domowym magnetofonie. Po dwóch latach przegrała walkę z ciężką chorobą umierając nocą 25 / 26 sierpnia 1982 r. w warszawskim Szpitalu Klinicznym przy ulicy Szaserów. Pogrzeb Anny German odbył się 30 sierpnia 1982 r. Artystka została pochowana na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie (kw. 3, rząd 4, grób 9). Na jej tablicy nagrobnej widnieje napis z Psalmu 23: „Pan jest pasterzem moim”. Tessytura głosowa Anny German charakteryzowała się swobodnym opanowaniem dźwięków od najniższych do najwyższych. Posiadała umiejętność wykorzystania rezonatorów z podparciem oddechowym. Śpiewała sopranem liryco-spinto sopran spinto (wł. spinto soprano, nazywany również lirico-spinto) – najrzadziej spotykany niezwykłej siły głos kobiecy, osiągający brzmienie zarówno liryczne, jak i dramatyczne. Charakteryzuje się rozległą skalą w rejestrze od „c1” do „d3”. Operowała sopranem liryczno-koloraturowym niecodziennego, przeźroczystego, wysokiego tembru. Swym unikalnym sposobem śpiewania, sprawiała wrażenie lekkości brzmienia zarówno niskich, jak i wysokich nut. Wykonywała w polskiej wersji językowej piosenkę „Je te remercie mon cœur” (I nagroda w Sopocie 1964 – Nadia Constantopoulou), a podczas koncertów we Włoszech śpiewała z Domenico Modugno. W 1966 r. zagrała w filmie Zofii Dybowskiej-Aleksandrowicz pt. ''Marynarka to męska przygoda'', a w 1970 r. w dramacie ''Krajobraz po bitwie'' w reżyserii Andrzeja Wajdy. Rosyjski adwentystyczny ośrodek radiowo-telewizyjny „Głos Nadziei” zrealizował film biograficzny o Annie German. W 2012 r. zrealizowano rosyjski serial biograficzny (w koprodukcji z Ukrainą, Polską i Chorwacją) – ''Anna German''. Serial składa się z 10 odcinków. Każdy odcinek trwa godzinę. Na moim Chomiku znajdują się wszystkie piosenki i teksty piosenek Anny German. Zapraszam do oceniania i komentowania. 156K views, 1.5K likes, 741 loves, 153 comments, 198 shares, Facebook Watch Videos from POLSAT: To wykonanie zachwyciło nie tylko jurorów ️ Posłuchajcie raz jeszcze jak Tamara Arciuch poradziła ANNA GERMAN. Joanna MORO - jak serial o ANNIE GERMAN zmienił jej życie >>> - Pierwsze, na co trafiłam, to "Człowieczy los" i od razu się zakochałam w tej piosence. Zaśpiewałam ją na castingu. Ale oczywiście nie miałam jeszcze ruchów Anny German, jej eteryczności, postawy damy - zdradziła Joanna Moro, czyli serialowa ANNA GERMAN. - Poprosiłam babcię, żeby przypomniała mi rosyjskie litery i nauczyłam się czytać po rosyjsku. Znalazłam rosyjskie strony internetowe poświęcone German, zaczęłam słuchać jej piosenek po rosyjsku. W końcu nawet zapisałam się na lekcje specyficznej metody śpiewania Anny German i na włoski, bo wiedziałam, że część roli będę musiała grać po włosku. Bardzo mi pomogła Mariola Pryzwan, biografka i wielka fanka German - dodała. Joanna Moro uczyła się śpiewać jak Anna German, ale w serialu wykorzystano tylko oryginale piosenki wielkiej artystki. ANNA GERMAN - więcej o serialu - Chciałam zaśpiewać, ale produkcja stwierdziła, że tembr mojego głosu nie do końca pasuje. Dlatego w scenach koncertowych są podłożone oryginalne wykonania Anny German, a podczas śpiewania a capella głos podkłada piosenkarka, która sama siebie nazywa "ukraińską Anną German" i od lat wykonuje jej repertuar - wyjaśniła. ANNA GERMAN - PIOSENKI ANNA GERMAN - Człowieczy los - TEKST, SŁOWA, YOUTUBE Człowieczy los nie jest bajką ani los jest zwyczajnym, szarym los niesie z sobą żal i to można los zmienić w dobry lub się,do każdej chwili uśmiechaj,na dzień szczęśliwy nie czekaj,bo kresu nadejdzie czas,nim uśmiechniesz się chociaż odsłoni przed tobą siedem codziennych cudów mostem zapłonie nad dniem, co skrzydeł doda, wspomnieniom strudzonemu pokonać się,do każdej chwili uśmiechaj,na dzień szczęśliwy nie czekaj,bo kresu nadejdzie czas,nim uśmiechniesz się chociaż się, uśmiechaj się! ANNA GERMAN - Tańczące Eurydyki - TEKST, SŁOWA, YOUTUBE W kawiarence na rogukażdej nocy jest się w progu,Eurydyki świt pierwszy promieńrzuci smugą na ściany,niech was tulą w ramionachOrfeusze gwiazdy jak stulecia,noc kotary mgły tańczące Eurydykikoronkowy rzuca śpiewa pod mostami,tańczy krzywy cień latarni,o rozwarte drzwi kawiarnigrzbiet ociera czarny ma takie dziwne oczy?Eurydyka, ma takie dziwne usta?Eurydyka, Eurydyka!Już niedługo na widnokrągświt różowy wpełznie wolno,mgły rozwieją się jak przędza,zbledną światła, pryśnie się zerwał w zaułkach,trąca drzewa jak to śpiewa Orfeo,czy to drzewa tak szumią?Na wystawę w drogeriiczarny kot cicho wraca,zanim kogut zapieje,musi wtopić się w szemrze pod mostami,znikł już szary cień latarni,wchodzą ludzie do kawiarni,na ulicy zwykły wiatr tańczy ulicami,wiatr kołuje jak pijany,i rozwiesza na gałęziachz pajęczyny tkany ma takie dziwne oczy?Eurydyka, ma takie dziwne usta?Eurydyka, Eurydyka!A wiatr tańczy ulicami,wiatr kołuje jak pijany,mgły rozwiały się jak przędza,został tylko (został tylko) czarny kot. ANNA GERMAN - Czas jak rzeka - YOUTUBE Chcesz wiedzieć więcej o serialu ANNYA GERMAN? Polub nas na FACEBOOKU! EDolET. 329 394 85 69 171 183 387 103 217tekst piosenki anny german człowieczy los
